بیماری ویتیلیگو به احتمال زیاد یک بیماری خود ایمنی است که درآن سیستم ایمنی بدن دربرابر سلولهای رنگدانه ای پوست واکنش نشان داده وآنها را تخریب می کند. حدود یک درصد مردم دچار این بیماری هستند واین بیماری درهرسنی می تواند بروز کند اما نیمی ازموارد بیماری درزیرسن 20سال بروزمی کند. در 30-20% موارد سابقه خانوادگی این بیماری درفرد مبتلا وجود دارد.
ضایعات پوستی به شکل لکه های بیرنگ وسفید پوستی است که این لکه ها می تواند بزرگ ویا کوچک باشد . این لکه ها را می توان با استفاده از وسیله ای به نام لامپ وود مشاهده کرد که در زیر نور این لامپ به وضوح حالت مرمری و سفید لکه ها مشخص می شود. محل بروز این بیماری در هر نقطه ای از بدن می تواند باشد. اما پشت دستها، زانوها، آرنجها، کناره لبها، ناحیه تناسلی و صورت ازنقاط نسبتاً شایعتر بروز این بیماری می باشد.
.jpg)
از لحاظ انتشار بیماری ویتیلیگو می تواند لوکالیزه یا سگمنتال باشد یعنی فقط منطقه خاصی از پوست را درگیر کند ویا اینکه یونیورسال باشد یعنی تمام یا تقریباً تمام بدن را درگیرسازد . گاهی نیز این بیماری حالت درماتومال به خود می گیرد یعنی قسمتی از پوست را که توسط عصب خاصی عصب دهی می شود درگیر می کند. سیربیماری خیلی قابل پیش بینی نیست اما درمواردی که سالها بیماری درمحل ثابتی باقی مانده است وپیشرفت زیادی نداشته معمولاً بعید است که به ناگهان پیشرفت زیادی داشته وتمام بدن را فرا گیرد.
مواردی که از ابتدا پیشرونده هستند می توانند تمام بدن را گرفتارکند . دربیماران ویتیلیگویی احتمال بروزبیماریهای دیگرخودایمنی مانند آنمی پرنیسیوز، آلوپسی آره اتا، تیروییدیت اتوایمیون و... بیشترازافراد عادی است .
لکه های سفید پوستی می تواند همراه با ایجاد سفیدی در موهای همان منطقه باشد که احتمال درمان پذیربودن بیماری دراین حالت کمتر می شود . لکه های سفید پوستی اکثراً بصورت متقارن دربدن بروز می کند . این بیماری گاهی می تواند با برخی بیماریهای دیگرپوستی اشتباه شود که ازجمله این بیماریها می توان به پیتریازیس آلبا ، پیتریازیس ورسیکالر، خالهای بیرنگ مادرزادی وبیرنگیهای پوستی همراه با برخی از سندرمها اشاره نمود .
ویتیلیگو یا پیسی
بیماری ویتیلیگودرمان قطعی نداشته اما 30% موارد این بیماری خودبخود می تواند بهبود یابد . ازجمله درمانهای رایج برای این بیماری می توان به ترکیبات استروییدی موضعی ، پیمکرولیموس موضعی ، استفاده ازفتوتراپی همراه با داروی پسورالن و استفاده ازلیزر اگزایمر اشاره نمود . گاهی نیز ازچند روش درمانی همزمان می توان بهره برد مثلاً استفاده از پیمکرولیموس موضعی و لیزر اگزایمر دریک زمان که می تواند درمواردی باعث بهبودی نسبی ضایعات گردد .
البته درمواردی نیز می توان تنها ازروش پوشاندن ضایعات با کرمهای رنگی مخصوص استفاده کرد که بدون آنکه اثردرمانی خاصی داشته باشد می تواند بیمار ویتیلیگویی را ازعذاب دیده شدن ضایعات پوست خود توسط دیگران نجات دهد . گاهی بیماران بطورشدیدی دچار ویتیلیگومی شوند وتقریباً تمام پوستشان بیرنگ می گردد. دراین موارد می توان قسمتهایی که بیرنگ نشده اند را با کرمهای بیرنگ کننده قوی سفید نمود تا تمام پوست بدن بطور یکنواخت بیرنگ باشد .
روشهای درمانی پیچیده تری نیز دراین بیماری استفاده شده که بیشتر شامل کشت سلولهای ملانوسیت (سازنده رنگدانه پوست) واستفاده از آنها درپوست مبتلا می باشد . اما با این روشها نیز بیماری ویتیلیگو بطور کامل درمان نشده است و هنوز هم این بیماری دارای درمان قطعی نمی باشد.