یکی از تعلیمات حضرت موسی در بین پیروان خود این بود که بنی اسرائیل هفته ای یک روز از کار خود دست بکشند و فارغ و بدون چشم داشت به امور دنیوی به ستایش و عبادت پروردگار خویش بپردازند. نعمت های الهی را برشمارند و با ذکر نام خدا دلهای خود را پالایش و ایمان خود را افزایش دهند.(2)
البته بنی اسرائیل مأمور بودند در روز جمعه عبادت کنند ولی آنها تمایل داشتند در روز شنبه به عبادت بپردازند. خداوند نیز درخواست آنها را قبول کرد و موسی در روز
[237]
تعطیل به پند و اندرز بنی اسرائیل می پرداخت و نعمت های خداوند را برای آنان یادآوری و ایشان را راهنمایی می کرد. و به آنها امر کرده بود که در آن روز دست از کار بکشند. (کار مرسوم آنها صید ماهی بود).(1)
این کار سالها به این منوال گذشت و بنی اسرائیل طبق عادت همیشگی روزهای شنبه به عبادت خدا مشغول بودند و به اموری می پرداختند که تقرب به خدا در آن باشد و این رسم نسلهای متمادی نزد بنی اسرائیل محفوظ بود و حرمت روز شنبه به قوت خود باقی ماند تا دوران پیامبری حضرت داوود رسید.(2)
در یکی از دهکده های بنی اسرائیل نزدیک به ساحل دریای احمر بنام أیله گروهی از بنی اسرائیل حرمت روز شنبه را شکستند و در این روز برخلاف فرمان موسی به صید ماهی پرداختند.
در نزدیکی دهکده و در ساحل دریا، دو سنگ سفید بود که ماهی ها در شب و روز شنبه در کنار آن جمع می شدند، زیرا در این روز صید ممنوع بود و آنها در امان بودند و بتدریج به این برنامه انس گرفته بودند و چون از شر صیادان در امان بودند، تعداد آنها افزایش یافت و تکثیر یافتند.(3)
بنی اسرائیل هم در این روز به صید ماهی نمی رفتند، زیرا به پرستش و ذکر پروردگار مشغول بودند و برای آنان حرام بود که صید را بترسانند و یا به کار دنیوی دیگر بپردازند، اما چون شب یکشنبه می رسید ماهیها به دریا می رفتند و در اعماق آن قرار می گرفتند و صید آنها بسیار کار سخت و دشوار و طاقت فرسایی بود.