قوانین کره شمالی

مروری بر قوانین عجیب کره شمالی

ظاهرا خیلی از مردم کره شمالی سرشان به زندگی محدودشان گرم کرده اند و اصلا نمیدانند خارج از کره شمالی آسمان چه رنگی است.

 
قوانین عجیب و غریب:

در کره شمالی مردم اجازه ندارند ماشین داشته باشند !!!

در کره شمالی ساعت بیدارشدن مردم توسط شیپوری تعیین میشود که در سراسر شهرها و از طریق بلندگو پخش میشود. ساعت خوابیدن آنها هم توسط سیستم خاموش کردن چراغ تعیین می شود. سیستم پخش پارچه  ولباس هم توسط دولت کنترل میشود و بیشتر اوقات مردم در خیابان ها دیده میشوند لباس های یک شکل و شیبه هم به  تن دارند. این مساله در مدارس هم به صورت جدی دنبال میشود و خلاصه هر بخشی از زندگی مردم در کره شمالی از طریق قوانین خاصی کنترل میشود. البته مردم هم این وضع را پذیرفته اند.

اما از طرف دیگر این قوانین بعضی از شادی های اولیه را هم در زندگی مردم دریغ می کند; مثلا اینکه دوربین به کره شمالی وارد نمی شود و مردم هم نمی توانند آن را تهیه کنند. با وجود این، دولت کره شمالی کمک های زیادی از خارج دریافت می کند و مشخص نیست آنها را به دست مردم یا بین طبقه خاصی پخش می شود.

 
سریال می خواهید چه کار:

 
با وجود اینکه مقامات کره شمالی حساب سعی کرده اند جلوی ورود هر محصول فرهنگی خارجی به این کشور را بگیرند، ظاهرا سریال های ساخت کره جنوبی ( مثل یانگوم که عشق رهبر کره شمالی هم هست ) به هر ترتیب راه ورود به خانه های مردم کره شمالی را پیدا می کنند.

سکونت مادام العمر در یک محل مگر با اجازه حکومتی!

با وجود اینکه طبیعت کره‌شمالی بسیار زیبا و دل‌انگیز است و تنوع آب و هوایی شگفت‌انگیزی دارد اما مردم این کشور در هر نقطه از این سرزمین که روزگار می‌گذرانند باید تا آخر عمر همان‌جا بمانند و حق خروج از منطقه محل سکونت خود را ندارند و اگر زمانی هوای سفر به سرشان بزند یا بخواهند برای کاری از روستا یا شهر خود خارج شوند، حتما باید اجازه حکومتی داشته باشند، در غیر این صورت قانون را شکسته‌اند و مجازات خواهند شد.

بیدار شدن رأس ساعت شش با صدای شیپور!

قوانین حاکم بر کره‌شمالی تمامی جوانب زندگی مردم را تحت کنترل قرارداده و بر تمامی بخش‌های زندگی‌شان به نوعی تاثیر گذاشته است. تقریبا ۵۰ سال است که مردم کره‌شمالی صبح‌‌ها با نواختن صدای شیپوری که راس ساعت شش به صدا درمی‌آید و از طریق بلندگو در تمام مناطق پخش می‌شود از خواب بیدار می‌شوند.

برنامه های اجباری قبل از آغاز فعالیت های روزانه!

آنها موظف هستند پیش از شروع کار روزانه، در مقابل مجسمه کیم ایل جونگ و پدر او ادای احترام کرده و سر تعظیم فرود آورند. همه مردم کره‌شمالی موظف هستند با لباس‌های رسمی خاص از منزل خارج شوند یا علامت مخصوصی روی لباس داشته باشند تا وزارت اطلاعات و امنیت این کشور از اینکه چه افرادی در حال عبور و مرور هستند، آگاهی کامل داشته باشد؛

البته کار به همین‌جا ختم نمی‌شود و آنها باید پس از رسیدن به محل کار ده دقیقه‌ای را هم باید وقت بگذارند و به سخنرانی‌های مافوق خود گوش دهند و پس از آن پنج دقیقه علیه دشمنانشان شعار بدهند. پس از انجام تمامی این کارها تازه نوبت آغاز فعالیت روزانه می‌شود و آنها می‌توانند کار خود را شروع کنند.

خدمت سربازی؛ ده سال!

در پیونگ یانگ، پایتخت کره‌شمالی، هر دو ساعت یک‌بار از بلندگوهایی که صدای بسیار قوی‌ای دارند در گوشه‌گوشه شهر مارش نظامی پخش می‌شود تا قدرت ژنرال‌های این کشور به رخ همه کشیده شود. آنها بنا بر عادتی دیرینه کیم جونگ ایل، رهبر کشور خود را ژنرال صدا می‌زنند؛ البته دادن چنین لقبی به او چندان هم بیراه نیست چراکه خدمت سربازی اجباری در این کشور گاهی به ده سال هم می‌رسد.

عدم حق استفاده از خودرو برای رفتن به محل کار!

مردم این کشور برای رفتن به محل کار خود حق استفاده از خودرو را ندارند و معمولا با دوچرخه رفت‌و‌آمد می‌کنند. استفاده از خودرو تنها مختص به بالا رتبه‌های نظامی این کشور است.

هیچ خانواده‌ای حق خواب دیدن ندارد!

پس از پایان کار و فعالیت روزانه، شب‌‌ها ساعت نه در سراسر کره‌شمالی خاموشی زده می‌شود و به این ترتیب مردم خود را برای یک روز کاری دیگر آماده می‌کنند. نکته عجیب دیگر این است که در کره‌شمالی هیچ خانواده‌ای حق خواب دیدن ندارد و اگر پدر و مادری صبح از خواب بیدار بشوند و خوابی را که شب قبل دیده‌اند تعریف کنند، فرزند آنها موظف است تا علاوه بر خوابی که والدینش دیده‌اند خواب خود را هم به نماینده وزارت اطلاعات و امنیت کشور که در کلاس‌شان حضور دارد، گزارش دهد.

عدم استقلال رسانه ها!

در کره‌شمالی هیچ رسانه خصوصی دیده نمی‌شود و ۱۲ روزنامه و ۲۰ نشریه موجود در این کشور کاملا تحت نظر دولت هستند و بی‌آنکه خبرنگاری وظیفه تهیه گزارش‌‌ها را برعهده داشته باشد، مطالب آنها را خبرهایی تشکیل می‌دهد که هر روز از وزارت اطلاعات و امنیت دریافت و دقیقا همان اطلاعات بدون کوچک‌ترین تغییری منتشر می‌شود؛ در تمام رسانه‌های کره‌شمالی، انتشار هرگونه خبر ناخوشایند در مورد کره‌شمالی در همه زمینه‌‌ها از سیاسی و اجتماعی گرفته تا اقتصادی و فرهنگی به شدت ممنوع است.

باوجود قحطی و گرسنگی، عدم پذیرش کمک‌های غذایی دیگر کشورها!

با توجه به اینکه دولت مسؤول آذوقه‌رسانی و تهیه مواد لازم به صورت کوپنی در کره‌شمالی است، درآمد ماهانه مردم بسیار ناچیز است؛ در بیشتر موارد هم نه کمک‌های دولت و نه درآمد مردم کفاف مایحتاج و نیازهای اولیه آنها را نمی‌دهد و فقر و قحطی بر بسیاری از خانواده‌های این کشور حاکم شده و سالانه چندین هزار نفر از آنها به دلیل گرسنگی جان می‌دهند.

دولت کره‌شمالی با وجود نیازهای شدیدی که به کمک‌های غذایی دیگر کشورها دارد اما به خاطر اینکه معتقد است این غذاها روی طرز فکر مردم اثرات سوء دارد و برای اینکه از آلودگی فرهنگی که نتیجه مصرف این غذاهاست در امان بماند، از پذیرفتن آن سر باز می‌زند. شدت قحطی و گرسنگی در این کشور به حدی‌ است که سازمان تغذیه جهانی وابسته به سازمان ملل در این‌باره به شدت هشدار داده است.

ممنوعیت ورود هرگونه خبرنگار و عکاس به کره شمالی!

مسؤولان این کشور نه‌تنها از پذیرفتن هرگونه کمک امتناع می‌کنند بلکه ورود هرگونه خبرنگار و عکاس را هم به کره‌شمالی ممنوع کرده‌اند؛ البته نه‌تنها ورود اصحاب رسانه به این کشور ممنوع است

مرگ و تیرباران سرنوشت شهروندان تماس گیرنده با تلفن به خارج!

خروج شهروندان کره‌ای هم از کشورشان به شدت کنترل می‌شود و اگر شخصی بخواهد به دنیای بیرون از کره قدم بگذارد به عنوان عامل دشمن دستگیر می‌شود؛ این قانون آنقدر سختگیرانه در این کشور به اجرا درمی‌آید که اگر فردی حتی از طریق تلفن با خارج از کشور تماس برقرار کند، ممکن است سرنوشتی جز مرگ و تیرباران در انتظارش نباشد؛

به عنوان مثال در ماه مارس امسال یک شهروند کره‌شمالی که در یکی از شرکت‌های نظامی کره‌شمالی مشغول به کار بود با تلفن همراه خود با یکی از دوستانش که در سال ۲۰۰۱ به سئول پایتخت کره‌جنوبی گریخته بود، تماس گرفت و در مورد قیمت برنج و شرایط زندگی در کره‌شمالی با او صحبت کرد؛ این کار او از طرف دولت تخطی از قوانین تلقی شد و در نتیجه حکمی جز اعدام برای او صادر نشد. این درحالی است که مدتی بعد خبرگزاری یون‌‌هاپ، مرگ فرد خاطی به نام جونگ را تایید کرد و گفت این شهروند اولین فرد در کره‌شمالی است که به دلیل تماس با خارج از کشور اعدام شده، اما جزئیات بیشتری از این ماجرا منتشر نکرد.

در کره‌شمالی فقط یک شرکت مخابراتی تلفن همراه که منطقه پایتخت، پیونگ یانگ، را پوشش می‌دهد مشغول به فعالیت است. مشترکان این شرکت مخابراتی حق استفاده از خدمات این شرکت برای تماس با خارج را ندارند. در نتیجه بسیاری از شهروندان کره‌شمالی برای تماس با بستگان و اقوام خود که در خارج از این کشور زندگی می‌کنند از تلفن‌های همراهی که به طور غیرقانونی از چین به کره‌شمالی وارد شده‌اند، استفاده می‌کنند.

شرط ازدواج؛ رضایت وزارت اطلاعات آری، رضایت خانواده خیر!

کشور کره شمالی محدودیت های بسیاری برای شهروندانش در نظر گرفته است، در این کشور شهروندان برای هرکاری که می خواهند انجام دهند، از سفر گرفته تا ازدواج و … باید از دولت این کشور مج دوزات لازم را دریافت کنند.

اگر پسر و دختری در کره‌شمالی قصد ازدواج با یکدیگر را داشته باشند، رضایت خانواده آنها هیچ نقشی در این ازدواج ندارد بلکه این وزارت اطلاعات و امنیت این کشور است که صلاحیت ازدواج این دو نفر را صادر می‌کند. به این ترتیب که هم پسر و هم دختر باید یک گزارش کامل از نحوه آشنایی، میزان علاقه، علت آشنایی و … را به وزارت امنیت ارائه بدهند. پس از این مرحله و بررسی‌های لازم و شناسایی تمامی اقوام دختر و پسر برای آنها قرار مصاحبه صادر می‌شود و پس از حضور دختر و پسر و پاسخ دادن به سوال‌های خاص اگر مورد مشکوکی دیده نشود، اجازه ازدواج آنها صادر می‌شود.

با تمام این تفاسیر مردم کره‌شمالی از زندگی خود ناراضی نیستند و معتقدند خوشبخت‌ترین انسان‌های روی زمین هستند 

 
حکومت مرموز :

 
در کره شمالی حرف زدن درباره خانواده رهبر این کشور جرم سیاسی محسوب می شود . به همین خاطر اطلاعات ما که خارج از کره شمالی هستیم در این مورد بیشتر از مردم این کشور باشد! اخباری که به رسانه های خارجی  درز کرده حاکی از بیماری کیم جونگ ایل رهبر کره شمالی است و حتی گفته میشود که او یک بار دچار سکته مغزی شده ، همان کلاغ هایی که این خبر را آورده اند پسر جوان تر رهبر کره شمالی به احتمال قوی در آینده جانشین او خواهد شد. آقای کیم جونگ ایل البته دو دختر و یک پسر ارشد هم دارد امام ظاهرا این آقا زاده به خاطر رسوایی هایی قبلا در خارج بار آورده – مثلا اینکه یک بار در ژاپن به جرم داشتن پاسپورت تقلبی بازداشت شده – از چشم پدر افتاده
 

صبحی با دوازده روزنامه

 
کره شمالی علاوه بر رهبر رئیس جمهور و نخست وزیر هم دارد اما هیچ کس آنها را نمی شناسد !! ظاهرا آنها پست فرمایشی را به عهده گرفته اند زیاد خودشان را درگیر مسائل کشور نمی کنند . کره شمالی در عین حال تک حزبی هست و اسم کامل حزب حاکم هم هست (( جبهه دموکراتیک برای اتحاد سرزمین مادری )) .

این حزب ترکیبی هست از حزب کارگران کره و حزب سوسیال دموکرات کره . در همین حال در کره شمالی هیچ رسانه خصوصی وجود ندارد. دوازده روزنامه و بیست نشریه دیگری که در این کشور چاپ می شوند کاملا تحت نظر دولت هستند و هم پیونگ یانگ (پایتخت کره شمالی ) چاپ می شوند.
 

شوخی ندارم :

مردم کره شمالی طبق عادت به کیم جونگ ایل می گویند ژنرال . بیراه هم نیست چون کره شمالی در مقایسه با جمعیت و مساحتش یکی از نظامی ترین کشورهای دنیا به شمار میرود. ارتش کره شمالی 1.1 میلیون نیرو دارد و خدمت سربازی هم در این کشور اجباری هست و مدت خدمت هم گاهی به ده سال می رسد .

رسانه های دولتی می گویند ارتش کره شمالی (( شکست ناپذیر )) است . اما به هرحال توان واقعی آن مشخص نیست.بعضی ها متعقند در سطح مدیریت ارتش کره شمالی فساد زیاد وجود دارند و روحیه و انگیزه سربازان هم خیلی بالا نیست . گاهی بی انگیزه گی سربازان به جایی می رسد که آنها حتی از بازرگانان چینی در مرز هم رشوه می گیرند .  اما باز هم راهی تایید این حرفها وجود ندارد

 
علیه هرچی خارجی :

 
این شعار همیشه از سوی حکومت کره شمالی ارائه شده به همین خاطر است که خبرنگاران و عکاسان خارجی جایی دراین کشور ندارند تصاویر زیادی از کره شمالی به خارج از این کشور مخابره نشده و به همین دلیل کره شمالی واقعا کشور مرموزی به نظر می آید.

وقتی خارجی ها وارد کره شمالی میشوند حتما نیروهای پلیس امنیت آنها را همراهی می کنند تا کسی دست از پا خطا نکند. مقامات کره شمالی تصورشا ن این است که اگر یک خارجی در خیابان ها راه بیوفتد و با مردم عادی حرف بزند ، قطعا دردسر بزرگی درست خواهد شد اما همین مقامات گاهی در فرستادن اطبا کشورشان به خارج و کار کردن آنها و واریز شدن مستقیم درآمدشان به خزانه دولت کره شمالی نرمش نشان می دهند.

شرط آنکه دولت کره شمالی کسی را برای کار به خارج اعزام کنند این است که او شهروند مورد اعتماد باشد و از حقوق اش هم چیزی نخواهد بر اساس آمار موجود بین ده تا پانزده هزار نفر از مردم کره شمالی از طرف دولت در خارج از کشور کار می کنند و حقوقشان را هم دولت می گیرد و پول ناچیزی – بین بیست تا سی دلار- به خودشان میرسد. کشورهایی که کارگر کره شمالی قبول می کنند : روسیه، لیبی، عربستان سعودی ، بلغارستان ، آنگولا ، جمهوری چک . کارگری که درچنین شرایطی از کره شمالی خارج میشود در واقع خانواده اش را در کشور گروگان می گذارد اما با این حال خیلی مشتاق اند این کار انجام بدهند.

 
کجا با این عجله :

تمام بخش تورسیم در کره شمالی توسط دولت کنترل میشود . هزینه سفر و اقامت در کره شمالی هم برای این توریست ها زیاد نیست . البته هر کسی نمی تواند سرش را پایین بیاندازد و به عنوان توریست وارد کشور شود مثلا به اتباع آمریکا و کره جنوبی ویزا برای سفر به کشور شمالی داده نمیشود.

 
قحطی بدون یوزارسیف:

 
مشکلات اقتصادی کره شمالی در زمان مختلف شکل های مختلفی داشته است این مشکلات در دهمه 1990 به شدت افزایش پیدا کرد و ظاهرا طبیعت هم با مردم این کشور سر ناسازگاری داشت در این دهه در کره شمالی قحطی غذا پیش آمد و تولید گندم مورد نیاز کشور هم کاش قابل توجهی داشت . عده زیادی از مردم کره شمالی به خاطر گرسنگی از بین رفتند البته بخشی از تلفات قحطی بر اثر ضعیف شدن و ابتلای مردم به بیماری هایی مثل ذات الریه و سل بوده است .

عصر جدید:

 
ظاهرا وضعیت تغذیه مردم کره شمالی بهبود پیدا کرده است اما اکثرا هنوز هم مجبور هستند به 2 وعده غذایی در روز قناعت کنند. بعضی سربازان تنها روزی سه عدد سیب زمینی به عنوان غذا دریافت می کنند البته کشاورزی هنوز هم در کره شمالی جز منابع اصلی تامین مواد غذایی است.

در جامعه محافظه کار و معروف به قوانین تحمیلی کره شمالی، روزنامه ایندپندت انگلیس در گزارشی نوشت "کیم یونگ ایل" برنامه ای را علیه آرایش غربی موی سر آغاز کرده است.

رسانه های دولتی کره شمالی اعلام کردند مردان در این کشور می بایست اندازه موی سر خود را کوتاه نگه دارند. زنان نیز باید موی سر خود را ببندند.

از سوی دیگر روزنامه رسمی کره شمالی "رودونگ سینمان" نوشت: حفظ آسان  موی سر و مرتب بودن آن موضوع بسیار مهمی برای تعمیق ارزش های زندگی سالم در کره شمالی است.

این روزنامه اضافه می کند: دستگاه های مرتبط با مسائل اجتماعی که زندگی مردم را در بر می گیرند اعلام کردند دستورات درباره برخورد با آرایش های غربی موی سر توسط شخص کیم جونگ ایل رهبر کره شمالی اعلام شده و توسط اداره دولتی "کمیته مرکزی اتحاد جوانان" اعمال خواهد شد.

رسانه های کره شمالی اضافه کردند: ایده این موضوع در ذهن رهبر کره شمالی آنجا شکل گرفت که وی هنگام دیدن زنی با موهای باز و آرایش شده به سبک غربی گفت: آیا واقعا این یک زن کره شمالی است؟ چرا از سنت های زیبای ما دوری می کند و مدلی از عادات بد و بیگانه سرمایه داری را انتخاب می کند. 

 
رهبر کره شمالی همچنین دستور داده است بانوان از پوشیدن دامن کوتاه (بالاتر از زانو)، شلوارهای تنگ و کوتاه (شلوارک) و هر لباسی که بدن نما باشد؛ منع شوند.

روزنامه های کره شمالی اضافه کردند: به دنبال اجرای این برنامه، طرح گسترده ای برای برخورد با ژل و واکس مو توسط اداره دولتی " اتحادیه های جوانان" به اجرا در می آید.

عکس های جالب و دیدنی از زندگی عجیب و غریب مردم کره شمالی

چندی پیش Artemy Lebedev، از فعالان طراحی وب، سفری به کره شمالی داشت. او عکس‌های بسیار جالبی در جریان سفرش به این کشور عجیب و غریب گرفته است؛ کشوری که حقیقتا از آن اطلاعات بسیار کمی در دسترس ذهن‌های کنجکاو است .

کیم جونگ اون رهبر فعلی کره شمالی

به محض رسیدن به فرودگاه بایستی تلفن همراه‌تان را تحویل دهید، هیچ سرویس رومینگی در دسترس نیست. هیچ شخصی با تلفن همراه دیده نمی‌شود. اما استفاده از لپ‌تاپ اشکالی ندارد، به نظر می‌رسد که کره شمالی‌ها از کارت‌هایی باخبر نیستند که توانایی تبدیل لپ‌تاپ به تلفن همراه را دارد.

خبری از اینترنت نیست، تنها اینترانت وجود دارد.

وقتی که به کره شمالی وارد می‌شوید به شما یک راهنما و یک راننده اختصاص می‌دهند و همیشه همراه‌تان هستند. شما نمی‌توانید خودتان هتل را ترک کنید. برنامه روزانه شامل ۲ تا ۳ بازدید تفریحی می‌شود. در هتل می‌توانید BBC، چندین شبکه از چین و همچنین شبکه NTV روسیه را مشاهده کنید.

نفت تقریبا وجود ندارد بنابراین بیشتر کارها دستی انجام می‌شود.

در شهر روشنایی‌ها ساعت ۱۱ خاموش می‌شوند. شهر در شب ترسناک است. خبری از روشنایی در خیابان‌ها نیست.

در طول روز آسانسور برای ۱۵ دقیقه کار نمی‌کند.

تمام «پیونگ‌یانگ» به این شکل است. از راهنما درباره خانه‌های قدیمی پرسیدم، او گفت، پیرها دوست ندارند که به خانه‌های جدید بروند، زندگی در این خانه‌ها را می‌پسندند.

در ساحل کره شمالی، سیم خاردارهای برق‌دار شده وجود دارند تا از این طریق شهروندان کره شمالی فکر شنا کردن به سرشان نزند. و البته شما اجازه عکس گرفتن هم ندارید.