داوود فرزند یکی از نیک مردان روزگار خود بود و نَسَب او به یهودا یکی از پسران یعقوب می رسید. داوود چهار برادر بزرگتر داشت که گوسفنداری می کردند و او در کودکی زنبیل بافی و آهنگری و نجاری آموخته بود اما چون زندگی در صحرا و جنگل را دوست می داشت مدتی هم چوپان شد و گوسفندهای برادران خود را به صحرا برای چرا می برد و هنوز داوود خیلی جوان بود که به فرمان پدر خود برای همکاری با لشکر طالوت و شکست دادن بت پرستان وارد جنگ شد.
داوود صدایی زیبا داشت و ترجیع صوت او باعث می شد تا پرندگان از شوق در کنار او فرود آیند و تمام حیوانات با شنیدن صوتش دور او حلقه بزنند. هیچکس در زیبایی صوت به داوود نمی رسید. هنگامی که زبور می خواند همه پرندگان و کوهها با او همنوا می شدند. داوود مژمارونی می نواخت، او قاری اهل بهشت است.
پارچه های عریض از برگ درختان خرما می بافت و آن را به فروش می رسانید و با درآمد حاصل از آن زندگی می کرد. داوود تمام شب را به بیداری و عبادت و مناجات با خداوند می گذراند و روزها را به روزه داری، همیشه از دسترنج خود امرار معاش می کرد.
داوود به معنای کسی است که زخم دل خویش را با محبت التیام بخشید. داوود کسی است که عشق و سوز خود را با اطاعت و فرمان برداری از خداوند شفا بخشید.
داوود به هنگام گذر از بیابان ها به قرائت زبور خویش می پرداخت و به همراه او تمامی کوهها، پرندگان و حیوانات هم صدا می شدند و تسبیح خداوند را می کردند.