ذوالقرنین بعد از مرگ پدرش، رومیان را با هم متحد ساخت و تا مغرب زمین پیشروی کرد. به مصر بازگشت و شهر اسکندریه را به نام خویش بنا کرد و بعد به سوی شام لشکر کشید و بر عراق و ایران، هند و چین دست یافت و بعد شروع به آبادنی شهرها کرد.
در منطقه خراسان مشغول ساخت و ساز شد. ذوالقرنین بعد از سفر و فراغت از کار سد معروفش، در بین مردمی دانشمند و با ایمان مشغول ادامه زندگی شد و در سن پانصد سالگی در بین همان قوم قبض روح شد.(1)
او را ذوالقرنین می نامیدند، چون بر وادی ظلمات و سرزمین روشنی ها قدم گذاشت. او را به خاطر شجاعت بی مانندش و حکومتش بر شرق و غرب عالم ذوالقرنین می نامیدند.(2)